Πολυγραφότατος αλλά ουσιαστικός, ο Κωστής Παπαγιώργης άφησε πίσω του φιλοσοφικά δοκίμια και πλούσιο μεταφραστικό έργο.   «Η αλήθεια των λόγων μάς ανήκει μόνο αν την εξαγοράζουμε με το τομάρι μας», έγραψε. Έτσι  έγραψε το Περί μέθης, το Ίμερος και κλινοπάλη για τον έρωτα,  το Σύνδρομο αγοραφοβίας για τη βραδυγλωσσία και την αγοραφοβία του, το Περί μνήμης για τη μνήμη, το  Ζώντες και τεθνεώτες για τον θάνατο, Τα γελαστά ζώα για το γέλιο, Τα μυστικά της συμπάθειας για τη συμπάθεια, το Η κόκκινη αλεπού για τη μισανθρωπία. Μίλησε με τον δικό του τρόπο για την ελληνική επανάσταση  και την εθνική παλιγγενεσία (Τα καπάκια, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εμμανουήλ Ξάνθος). Είδε από την δική του οπτική γωνία τον Παπαδιαμάντη (Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ) και τον Ντοστογιέφσκι,  τα κατορθώματα του ομηρικού πολεμιστή (Η ομηρική μάχη). Αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του φίλο Χρήστο Βακαλόπουλο με το Γεια σου Ασημάκη. Μας χάρισε εξαιρετικές μεταφράσεις του Κίρκεργκωρ, του Πασκάλ, του Ρικέρ, του Ντερριντά, του Σαρτρ, του Σιοράν, του Φουκώ, του Λεβινάς και τόσων άλλων. Ωστόσο πίστευε ότι « η δουλειά του μεταφραστή δεν είναι δημιουργική. Αυτό που κάνει μπορεί να έχει πολιτισμικό αποτέλεσμα, διδακτικό ίσως, αλλά είναι δεύτερης εντάσεως, τρίτης. Είναι «νοικιασμένη συνείδηση», είναι άνθρωπος στέρφος –τις περισσότερες φορές– και συνήθως οι μέτριοι στρέφονται προς τις μεταφράσεις».
Για την πορεία της φιλοσοφικής του σκέψης γράφει στα Σιαμαία και Ετεροθαλή «Με θλίψη θυμάμαι την εποχή που, ανερμάτιστος και γι’ αυτό θρασύς, έπιασα να διαβάσω το Είναι και Χρόνος. Δεν κατόρθωνα να αντιληφθώ γιατί λεγόταν αυτό ή το άλλο, ποια κρυφή σκέψη οδηγούσε τη διάταξη, γιατί γίνονταν νύξεις –στον Καντ ιδιαίτερα– που, επιγραμματικές και σύντομες, ήταν σκέτες σπαζοκεφαλιές, όπως άλλωστε δεν κατάφερνα σε κανένα σημείο να εξηγήσω αυτό που διάβαζα, να φέρω την παραμικρή αντίσταση. Κάθε φορά που το διάβασμα του βιβλίου με έκανε να ντρέπομαι για τη νοημοσύνη μου έτρεχα σε προηγούμενα έργα. Όσο για τώρα που προσανατολίζομαι στην ενδοχώρα του με κλειστά μάτια, βλέπω ότι χωρίς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, χωρίς τον Ανσέλμο, τον Λάιμπνιτς και τον Καρτέσιο, χωρίς τον Καντ –της θεωρίας του σχηματισμού–, τον Χέγκελ (Λογικής και Φαινομενολογίας), χωρίς Νίτσε, Κίρκεργκωρ και Χούσερλ (Λογικών ερευνών, Ιδεών και Καρτεσιανών στοχασμών) δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση».    Και πάλι για τη φιλοσοφία «Αργά ή γρήγορα, αμφότερες οι στάσεις εξαναγκάζονται να παραδεχτούν ότι το πρωταρχικό είναι το κοινωνικό – αυτή είναι η μήτρα που ζωοποιεί τόσο το εγώ όσο και το εμείς, οι προθέσεις έχουν δευτερεύουσα σημασία, το πρωτεύον είναι η συνύπαρξη, που επειδή εμφανίζεται απρόσωπη, είναι πανίσχυρη» και προσθέτει : «Στις παρέες τα έμαθα όλα, εκεί αποκτάς πείρα και μυαλό».